คนที่ไป Work and Travel มีประมาณ 3 แบบถ้วนครับ

By กอล์ฟมาเยือน

2020-05-08 23:02:15 有 13,445 人按讚

• Share this:

คนที่ไป Work and Travel มีประมาณ 3 แบบถ้วนครับ

แบบที่ หนึ่ง คือ คนที่ไปหาเงิน หาเงินจริงจังเลย กลุ่มนี้บางคนจะไม่เที่ยวเลย ทำงาน แล้วขนเงินกลับบ้าน บางคนนี่ไปสองสามเดือน ได้กำไรเป็นแสนก็มี

แบบที่สอง คือ เวิร์ค แอนด์ ทราเวล ที่แท้ทรู ทำงาน หนัก แล้วก่อนกลับ ก็เที่ยวให้หนักเช่นกัน คนส่วนใหญ่มักจะอยู่ตรงนี้

ส่วนผมกับไอเจ หนะหรอ

อยู่แบบสาม ครับ

เราเรียกมันว่า "Just see thing"

ที่มาของคำนี้คือ

หัวหน้างาน ถามว่า ทำไมอยากกลับเร็ว ได้เงินน้อยนะ
ผมจำได้แม่นเลย ผมตอบไปว่า "Just see thing"

55555 not here to make money you knowwwww !!

เพราะงั้นแบบที่สามนี่ เรียกได้ว่า มีตั้งแต่เท่าทุนยันขาดทุนยับ

แน่นอนว่า ผมขาดทุน !!

แต่ไม่ยับมาก

เพราะฝีมือการกริลเบอเกอร์ กับ ตอกไข่ยามเช้าใน McDonald ก็ทำเงินให้ผมได้พอสมควร

McDonald สาขาที่ผมทำอยู่ น่าจะเป็นหนึ่งในสาขาที่มีเวทย์มนต์

เวทย์มนต์ ในที่แห่งนี้ อยู่ตรงเตาทอดครับ

ผมจำได้แม่นเลยว่าใส่เบคอนลงไปทอด ผมใส่ไปสิบสองชิ้น

ทอดทิ้งไว้ เดินวนไปเอาของ กลับมาอีกที

มันดันเหลือ 8 บ้าง
เหลือ 10 บ้าง

หันไปถามใครก็ไม่มี ใครรู้

แต่รอบไหนที่มี ไอกัน(เพื่อนที่เคยพูดถึงใน โพสก่อน) อยู่ด้วย เบคอนมักจะหายบ่อยๆ

กัน เป็นเพื่อนที่ตัวใหญ่สุดในกลุ่มครับ กันนี่เป็นคนประเภทที่สอง คือ ทำงานสุด เที่ยวสุด

week นึงกันซั้ดเต็มที่ตลอด คือ 40 ชั่วโมง

ปกติ ชั่วโมงละ 7-8 ดอล ถ้า OT เค้าต้องจ่ายชั่วโมงละ 10 ดอลได้

เพราะฉนั้น April จะทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้แต่ละคนทำงานเกิน 40 ชั่วโมง เพราะเค้างก OT มาก

การทำงานที่ MC เนี่ย ทำให้เรากินแมคบ่อยมากๆอย่างเลี่ยงไม่ได้ McWarp คือของโปรดของแก้งค์บ้านเรา

แต่ถึงชอบขนาดไหนกินทุกวันก็เบื่อแน่นอน

ผมชอบชวนเพื่อนๆไปจัดบุฟเฟต์อาหารทะเล แถวๆริมทะเล อย่าเพิ่งคิดภาพไปไกลว่ามันหรูหรา ไม่ได้หรูขนาดหัวละหลักร้อยดอล พวกผมไม่มีเงินกินกันหรอก

ที่กินกันมันประมาณคนละ 30$ ได้ แต่ตอนนั้นก็ถือว่าแพงแล้ว พวกเราเลยกินกันนานๆที

อาหารมันจะเป็นแนวๆทอดอ่ะ กุ้งทอด เฟรนฟราย หอยเชลทอด หอยเชลทอดอันนี้ของโปรดผมเลย จิ้มกับน้ำจิ้มสีแดงๆอร่อยมาก ไม่ใช่มะเขือเทศนะ ไม่ใช่ศรีราชาด้วย Tobasco ก็ไม่ใช่ จำไม่ได้ว่าเรียกว่าอะไร แต่อร่อยจริงงง

เรากินกันอย่างดุเดือด อร่อยมากทุกคนแฮปปี้ ตอนนั้นน่าจะแบบ 8 คนได้มั้ง

ราคาอาหารก็ตกประมาณ 240$ เราก็หารกัน วางเงินไปตามนั้น แล้วเดินออกจากร้านเลย

เดินไปได้ประมาณ 500 เมตร ไอเจ ตัวจี๊ด ลืมมมมของ

ลืมเข็มขัดนิสิตไว้ เลยแวบกลับไปเอา การกลับไปร้านของไอเจ ต้องพบกับ พนักงานที่หงุดหงิดสุดๆ ทำให้เจรู้ว่า กินข้าวที่อเมริกาต้องทิปนะเฟ้ย พนักงานโวยวายเลย เพราะค่าแรงของเด็กเสิร์ฟที่นี่น้อยมากๆ รายได้หลักเค้ามาจากทิป ทำให้ไอเจเลยโดนยึดเข็มขัดไปเรียกค่าไถ่เลย

ด้วยความงงๆ ไอเจ ประกันตัวเข็มขัดนิสิตมาในราคา 1 พันกว่าบาท

นั่นคือเข็มขัดนิสิต ที่แพงที่สุดตั้งแต่ผมเคยเห็นมา 5555

แต่หลังจากนั้นพวกเราก็ไม่ลืมที่จะทิปอีกเลย

จบตอน 3 ไม่รู้จะมีอีกไหม ไว้ว่ากันนะ 5555

---